W czasie czerwcowego objawienia Matki Bożej zgromadziło się w Cova pięćdziesiąt osób. To one sprawiły, że wiadomość o objawieniach rozniosła się niemal po całym kraju. Z powodu narastającego rozgłosu proboszcz parafii był nieprzychylnie usposobiony do dzieci. Gdy matka wzięła Łucję do księdza na rozmowę, dziewczynka usłyszała, że zdarze­nia w dolinie mogą być sprawą diabła. Ta wiadomość spowodowała, że Łucja spędziła całą noc wypełnioną koszmarnymi snami. Obudziła się rano przera­żona i postanowiła, że 13 lipca nie pójdzie na spotkanie z Pięk­ną Panią. Jednak w ostatniej chwili jakaś wewnętrzna siła odmie­niła jej decyzję i tuż przed wyznaczonym na spotkanie czasem cała trójka znalazła się pod dębem. W drodze do Cova da Iria zadawano dzieciom mnóstwo pytań na temat objawień i zasypywano je tysiącami próśb, które miały przedstawić Maryi. Tłum pielgrzymów odmawiających wspólnie różaniec powiększył się do około trzech tysięcy osób.

Przed rozpoczęciem objawienia słońce pociemniało i dało się odczuć miły, łagodny powiew. Niektórzy z obecnych zauważyli niewielki szary obłoczek zawieszony nad dębem, na którym pojawiała się Piękna Pani. Inni natomiast słyszeli dźwięk, jakby delikatne brzęczenie. Owe zjawiska pomogły wierzyć zgromadzonym ludziom, że dzieci naprawdę przeży­wały nadprzyrodzone doświadczenie.

Niebo przecięła błyskawica i pojawiła się Matka Najświętsza. Tak jak i przy poprzednich objawieniach Franciszek widział Ma­ryję, ale jej nie słyszał. Tylko dziewczynki widziały Ją i słyszały.

Łucja zapytała:

– Czego Pani ode mnie żąda?

– Chcę, żebyście przyszły tutaj trzynastego dnia przyszłego miesiąca, żebyście nadal codziennie odmawiały różaniec na cześć Matki Boskiej Różańcowej dla uproszenia pokoju na świecie i w intencji zakończenia wojny, bo tylko Ona może te łaski dla ludzi uzyskać.

– Chciałabym prosić, aby Pani nam powiedziała kim jest i uczyniła cud, żeby wszyscy uwierzyli, że nam się Pani napraw­dę ukazuje.

– Przychodźcie tutaj w dalszym ciągu co miesiąc. W paź­dzierniku powiem, kim jestem i czego chcę. Uczynię też cud, aby wszyscy uwierzyli.

Następnie Łucja przekazała Matce Bożej kilka próśb. Maryja powiedziała, że, aby te łaski otrzymać, trzeba odmawiać róża­niec. Dodała też:

– Ofiarujcie się za grzeszników i mówcie często, zwłaszcza gdy będziecie ponosić ofiary: O Jezu, czynię to z miłości dla Cie­bie, za nawrócenie grzeszników i na zadośćuczynienie za grze­chy popełnione przeciwko Niepokalanemu Sercu Maryi.

Przy ostatnich słowach Piękna Pani rozłożyła znowu ręce jak w dwóch poprzednich objawieniach, promień światła zdawał się przenikać ziemię i dzieci zobaczyły piekło. Później Łucja do­kładnie opisała to, co dzieci wówczas widziały… W tym samym objawieniu, najbogatszym w treści i konsekwencje, Matka Boża mówiła o swoim Niepokalanym Sercu, dawała pewne obietnice i ostrzeżenia wypływające z Matczynego Serca przepełnionego miłością do swoich dzieci.

Wizja piekła i Niepokalanego Serca Maryi stanowią dwie pierwsze części tajemnicy fatimskiej. Obie te części przez wielcy lat nie były ujawniane, a trzecia część została złożona w Archiwum Watykańskich (obecnie już została ujawniona).

Wizji piekła, jaką pokazała Maryja dzieciom całkowicie zmieniła ich zachowanie. Ich dotychczasowe zabawy zeszły na dalszy plan. Mali pastuszkowie coraz bardziej uświadamiali sobie otrzymaną od nieba misję. Wspomnienia cierpień, jakie zobaczyli, pobudzały ich serca do du­chowej przemiany.  Po ujawnieniu dzieciom tej tajemnicy Matka Boża prosiła ich: „Kiedy odmawiacie różaniec, po każdym dziesiątki, modlitwy różańcowej mówcie: «O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy, zachowaj nas od ognia piekielnego, zaprowadź wszystkie dusze do nieba i pomóż szczególnie tym, którzy najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia”.

Po tych słowach nastała chwila ciszy, a potem Łucja zapytała:

– Pani nie życzy sobie ode mnie niczego więcej?

– Nie, dzisiaj nie…

I jak zwykle. Piękna Pani zaczęła unosić się w górę w stronę wschodu, aż zniknęła w nieskończonej odległości firmamentu.